Triatlon Huizen; Monstertocht

Het werd geen pretje, die triatlon van Huizen... het werd gruwelijk afzien deze keer. Toen ik arriveerde en uit mijn auto stapte was wel duidelijk dat het zwaar zou worden. Het regende flink, de wind was enorm, en het water was net zo koud als de bekende afkoelbadjes in zwembaden die je betreedt na een saunabezoek. (18C met een gevoelstemperatuur van 12C). Een persoonlijk record kwa tijd kun je dan wel uit je hoofd zetten, maar een hoge klassering is altijd nog een optie omdat iedereen uiteraard last heeft van de omstandigheden.

Sinds een jaar had ik me eigen weer in een wetsuit geworsteld om het koude water van het Gooimeer te betreden. Het water was inderdaad steenkoud en daarnaast moest je jezelf de 1e 50meter door waterplanten worstelen. Ook dreef er op het water nog eens de benzinedampen van de bootjes die aanwezig waren voor eventuele drenkelingen! Geen overbodige luxe en minimaal 4 man hielden het voor gezien na hyperventilatie-aanvallen. De kou van het water ontneemt je haast al je zuurstof en je hebt het idee dat je keel word dichtgeknepen. Als je dan met 140 man het water instormt en je hebt geen zuurstof meer, dan heb je dus een probleem. Zeker omdat het deelnemersveld achter je gewoon over je heen komt zwemmen, wat dus nogal eens leidt tot een paniekaanval.

 Het beste zou zijn om snel te starten. Ik nestelde me bij de start in de voorste rij en zag iedereen een sprinthouding aannemen en ik hield me hart vast hoe dit zou gaan. De muziek stopte, een schietgebedje, en het kanon klonk... weg waren we. Ik rende het water in, nam een duik, en toen ik boven kwam en na 100 meter naast me keek lag ik, tot mijn eigen verbazing, op een gedeelde 1e plaats! Het lawaai van het veld vlak achter me deed vermoeden alsof er elk moment een vloedgolf kon opduiken. Ik wist dat ik hard was weggegaan en dat ik boven mijn eigen tempo zwom. Ik was na 200 meter buiten adem, kreeg een slok water binnen en kreeg geen lucht meer en moest mezelf kalmeren om ook niet in een paniektoestand te geraken. Na heel even rustig schoolslag gezwommen te hebben was ik weer op adem en kon het lichaam in goed tempo de km zwemmen afmaken. Als 5e kon ik het water verlaten.

De wissel was slecht en ik verloor daar kostbare tijd. Handen en voeten waren haast gevoelloos geworden en het duurde even voordat ik me zwempak uit had. Hoe dan ook, ik was blij dat ik op de fiets zat! De wind was hard langs het Gooimeer en later in de open velden bleef de teller steken op een schamele 25km/h. De regen zorgde ervoor dat je nooit droog zou worden en de voeten gevoelloos zouden blijven. Met de wind in de rug ging het als een trein en kwamen er snelheden van 56km/h op de teller. Het gemiddelde zou echter 35,6km/h worden. Het was een eenzame tocht. Niemand die me naderde en niemand die ik in het zicht had en niets wees er dus op dat er 140 man aan de wedstrijd bezig waren. Dus me positie was nog steeds 5.

Het hardlopen was een verademing vergeleken bij het zwemmen en wielrennen vandaag. Eindelijk even geen snoeiharde wind aan je hoofd. Er zat nog steeds nauwelijks gevoel in me voeten en dat loopt apart, desondanks was me looptijd 36:30 en was ik een plek opgeschoven en kwam ik uiteindelijk 23seconden tekort voor het podium. De kramp schoot in me benen en ik was blij dat ik deze zware tocht volbracht had en een mooie 4e plaats behaald had. De warme douche voelde als een hoofdprijs en het was uiteindelijk een mooie ervaring.

Top-5 Oostermeent Triatlon Huizen 1/4 afstand

Nu maar eens uitfietsen en over 2 weken reis ik met Sarah-Lynn Reuver af naar Limburg om in Stein een sprintwedstrijd af te werken om een week later de thuiswedstrijd in Beesd te doen! Hopen op beter weer in ieder geval!

Grt,

Benny